Przedstawię mój punkt widzenia na ten film.

Podoba mi się w tym filmie zabawa z widzem. Główny bohater ma lęki dotyczące zdrady (w konsekwencji boi się samotności), ale reżyser przerzuca jakby paranoje na widza w jednej z ostatnich scen w której podczas konsylium ścierają się poglądy dwóch lekarzy.

W tym momencie następuje właśnie przeniesienie leku na widza, który zaczyna podejrzewać, że żona głównego bohatera zdradza go z lekarzem. Przez cały film delikatnie podaje się widzowi niechęć głównego bohatera do Gonery. Zależy mu na tym aby utrzymać dotychczasową formę leczenia gdyż ona umożliwi mu spotykanie się z żoną Marka, która odwiedza męża codziennie od 2 miesięcy. To podejrzenie zostaje spotęgowane odezwaniem się Marka w momencie kiedy w drzwiach pokoju szpitalnego pojawia się Tomek i mówi do żony Marka, iż czeka na nią w gabinecie. W tym momencie Marek pierwszy raz od długiego czasu daje w ogóle jakiś znak, przemawia.

W rzeczywistości widz ulega własnym wyobrażeniom, wchodzi jakby w umysł Marka. Rzeczywistość może być przecież zupełnie inna. Tomek mógł zaprosić żonę Marka aby porozmawiać z nią w jaki sposób ma ona np. postępować z chorym, lub dowiedzieć się od niej czegoś na temat Marka aby usprawnić terapię. Zależny mu na tym, aby nadaj ją kontynuować bo istnieje niebezpieczeństwo, że Marek może zostać odesłany do domu opieki społecznej jako "roślina" gdyż na konsylium jego oponent ma mocne argumenty aby tak właśnie postąpić z Markiem.

A motyw zbrodni i poszukiwania "czegoś" jest tylko elementem potęgującym tajemniczość. Większość filmu to "stan umysłu" Marka, jego fantasmagoria. Podobał mi się świetnie zagrany przez Chyrę moment podczas przesłuchania, kiedy żona zapytała go "co tam?" Co "tam", czyli... gdzie? :) Szukał wówczas tego miejsca w głowie.