Jestem świeżo po obejrzeniu filmu, więc to najlepszy moment, żeby podzielić się swoją opinią - krótko pisząc, przy całej tej otoczce złożonej z melancholijnego, mrocznego, wręcz duszącego klimatu, wściekle dłużących się scen i kiepskich dialogów, można wyciągnąć dwa, no, może trzy wnioski.

1. Typowe zerżnięcie z amerykańskich thrillerów szybkich migawek, pojawiających się tutaj jako nagły przebłysk uśpionych wspomnień bohatera, które miały (chyba) na celu zaniepokoić widza, sprawiają jednak odwrotne wrażenie - desperacka próba reżysera, aby zakwalifikować film do psychodelicznych. Niestety, wyszedł z tego tani szajs.

2. Bardzo marniutki i przewałkowany przez wiele set filmów 'element zaskoczenia', jakim było zakończenie. Najlepiej wybrnąć z nieciekawej realizacji ukazując, że oglądający wprowadzany był w błąd (że cała ta intryga to rzeczywistość, itd.), a film był naszpikowany scenami (czytaj punkt 1), które miały naprowadzić go na właściwy trop, a na które ów widz przez cały film nie zwracał uwagi. Tak więc gdy Palimpsest osiągnął swoje apogeum, przysięgam, że ziewnęłam.

3. Jeśli chodzi o interpretację i ewentualne wytłumaczenie dla tego filmu - jeśli ukazał on wszystko to, co działo się w umyśle chorego psychicznie człowieka, to nawet najbardziej beznadziejna realizacja może mieć pozytywną argumentację, nie?

Poza tym odniosłam nieodparte wrażenie, że jest to nieudolna polska spłaszczona wersja 'shutter island'.

W ogóle zadziwiające, że polska kinematografia podąża w takie mroczne klimaty. Nie mam nic przeciwko, o ile nie będą to pseudo psychodeliczne tępoty, jak np. 'nieruchomy poruszyciel'.

Pozdrawiam i nie polecam, a jeśli chcecie, to się przekonajcie na własnej skórze. ;-)