Konrad Niewolski mocnym uderzeniem wszedł do kina. Jego Symetria okazła się filmem zaskakująco dobrym. Tym większe jest jednak rozczarowanie następnym obrazem tego twórcy.

Palimpsest to film, w którym leży przede wszystkim fabuła. Motyw śledztwa jest tylko pretekstowy. Niewolski nadużywa schematów amerykańskich thrillerów – co gorsza robi to w sposób nieumiejętny. Widać w tym filmie nawiązania do Lyncha – ale gdzie temu filmowi do Zagubionej autostrady? Film staje się nudny już po kwadransie. Również oprawa dźwiękowa z czasem zaczyna nużyć. Do tego dochodzi jeszcze kiepskie aktorstwo – Chyra tym razem sie nie popisał, momentami gra żałośnie. Cielecka gra tylko swoim ciałem, bo inaczej już chyba nie potrafi.

To po prostu przerost formy nad treścią. Film jest sztuczny. Ta sztuczność, której nie było w Symetrii zapisała zupełnie inny Palimpsest niż to planował Niewolski. Do tego jeszcze zakończenie, które łatwo przewidzieć.

W wywiadach Niewolski mówił, że traktuje ten film jako ćwiczenie warsztatowe. Nie ma w nim jego filozofii. Dokładnie - temu filmowi brakuje głębszej mysli. Pan Niewolski najwyraźniej nie rozumie, że w kinie powinny być filmy, które są czymś więcej aniżeli suchym ćwiczeniem warszatowym.

Niestety Palimpsest to nieporozumienie, słaby film ,którego jedyną zaletą jest fakt, że psychothriller i kryminał to gatunki, które nad Wisłą właściwie nie istnieją i nikt ich nie robi. Plus dla Niewolskiego za podjęcie wyzwania, minus za zrobienie tego w sposób wielce nieumiejętny.