dlatego dobrze się stało że Palimpsest zawitał na ekrany. Podczas gdy kinematografia w Polsce od dobrych kilku lat to produkcja dramatów obyczjowych, komedii, romansideł czy biografi, potrzebny był ktoś kto pokaże że Polak też może. chociaż(jak w głupiej rymowance)czasem lepiej czasem gorzej tym razem stawiam duży plus dla Niewolskiego. głównie za samą inicjatywę gdyż jak na nasze realia nie była to łatwa sztuka. znakomicie wykorzystał potencjał cieleckiej ktora w palimpsest jest odbiciem kobiecego temperamentu, erotyzmu i tajemnicy. chyra mimo iż nie należy do moich ulubionych aktorów(jego wyrazistość gry sprawia CZASAMI że postaci przez niego kreowane nie są naturalne co irytuje)pokazal że potrafi wczuć się w rolę zagubionego, zmęczonego człowieka istniejącego gdzieś na krawędzi świata rzeczywistego i koszmaru. sceny logicznie ułożone, scenografia i zdjęcia tomiaka wprowadzają chłód, a zakończenie komplikuje pozorne rozwiązanie sytuacji. muzyka za impulsywna szczególnie na początku(taki mix williams'a z shorem) co drażni widza , jednak potem buduje zimny klimat.
mimo niedociągnięć w fabule i konstrukcji mar,retrospektyw,czy pragnień(mówie o nagłych przebłyskach które b.dobrze tworzą napięcie i podkreślają silny oniryzm filmu, jednak znamy tą formę nasilania emocji u widza z innych thriller'ów, a nawet horrorów(gothica:)...ciekawe czy ktoś będzie miał odwagę podnieść kości rzucone przez niewolskiego i zagrać na nowo.może wypadnie więcej oczek...